A man is not finished when he's defeated.

He's finished when he quits.

                                                                                       Richard M. Nixon
 

Beste lezer,

​

                   Nu dat ik dit boek aan het schrijven ben om gepubliceerd te worden, moet ik zeggen dat ik liever had gewild om een romantische thema, vol plezierige gevoelens geschikt voor een novelle, te behandelen. Of om een episch verhaal te schrijvn over een leider, een held of een nationale held, om bewonderd en geprezen te worden. Dit om onaangename en wrede herinneringen van het verlenden niet naar voren te hoeven te brengen. Echter vanwege mijn gevoel van burgerengagement voel ik dat ik het plicht heb om mijn verhaal naar voren te brengen.

            Op dit moment breng ik dagelijkse gebeurtenissen die ik ervaren en opgehoopt heb voor dit boek naar voren, met de vaste overtuiging dat het met een korreltje zand zal bijdragen tot  de vorming van de jonge aspirant-cipier die deel zal maken van de constellatie van een gevangeniskorps. Ik hoop dat in dit opzicht mijn verhaal bij kan dragen tot meer wijsheid voor de gevangenisbewakers die in hun functie geconronteerd worden met zoveel tegenslag, en die op verschillende gelegenheden het gemis van de nodige veiligheid om een goed werk te kunnen doen kunnen voelen.

            Dit is wak ik nodig had op verschillende momenten in mijn verlangen om mijn werk te doen. Als een cipier zijn werk volgens de regelgevende instructies doet, verwacht hij ook  ondersteuning te krijgen zodat hij kan bijdragen tot en solide structuur in gevangenisbeheer. Gedurende mijn functie, heb ik altijd geprobeerd om de gevangenen alles te geven waarop ze recht hadden. Maar ik heb nooit geprobeerd om een goed maatje te zijn en zo te falen met de gevangenisreglementen, om zo de sympathie van een gevangene te krijgen. Want dit systeem kan ervoor zorgen dat een collega die zijn werk wel op een goede manier doet, met slechte ogen kan worden gezien door de gevangenen die zich niet aan de regels houden. Hierdoor kan een cipier verschillende moeilijkheden op zijn pad krijgen die hem kunnen laten struikelen en het perspectief laten verliezen van de vissie die hij kan hebben om zijn toekomst te vormen.  Krachten buiten zullen proberen hem van zijn doel te omleiden. Kwaadaardige manoeuvres kunnen zo ver gaan, dat ze het meest kostbaarste van deze jongeman, wat zijn leven is, zullen proberen te beroven.

         Dit is de realiteit die ik op een relatief jonge leeftijd heb ervaren, tijdens de uitvoering van mijn werk als cipier in de gevangenis te Kurá Spè. Ik was een jongeman met alle kwaliteiten om het beste in zijn carriere te kunnen bereiken. Ik ben echter het slachtoffer geworden van slechte plannen van criminelen. Daarom kon ik mijn mond niet snoeren en zwijgen. De impuls in mijn hart bewoog mijn vingers op papier om deze onrechtvaardigheden te onthullen die zonder reden tegen mij waren aangericht.

In dit boek gebruik ik waar nodig initialen in plaats van de volledige naam. Waarom? Dit is om een ​​gevangene of een gevangenisbewaker te beschermen. Want als het om een ​​gevangene gaat, hebben die gevangenen hun straf al uitgezeten. En ik denk niet dat het nu nodig is om hun namen bekend te maken. Als het bijvoorbeeld om een ​​cipier gaat, denk ik dat het, afhankelijk van het geval, het beste is om de namen van bepaalde gevangenisbewakers anoniem te houden, gezien alweer afhankelijk van het geval, de naam zelf niet belangrijk is. Waar ik het wel  noodzakkelijk acht zal ik dat ook met andere mensen doen.

        Waar ik, afhankelijk van het geval (uit dankbaarheid, wreedheid of onrechtvaardigheid), het niet nodig of wenselijk acht, heb ik de naam of achternaam van bepaalde mensen genoemd. Ik hoop dat iedereen mijn vastberadenheid kan begrijpen om dit boek te schrijven, dat ik LEVEN VAN EEN CIPIER. Een verslag van de gebeurtenissen van de laatste jaren van de gevangenis te Plasa Wilhelmina en de eerste jaren van de gevangenis te Koraal Specht heb genoemd, niet met de intentie is om een literaire prijs als schrijver te winnen, noch om een ​​instantie of persoon in diskrediet te brengen. Het is gewoon een vurig gevoel dat in mijn wezen is opgekomen en dat door de jaren heen in mijn interieur is blijven koken, met de roep om op een dag aan het licht te komen. Dit bittere gevoel na zoveel strijd om te overleven bleef roepen tot gerechtigheid.